D E U R J O H A N G E Y S E R Op die pad van hoop Professore, dokters, akademici, rektors, filmsterre, sportsterre. Dalk mense wat binnekort Mars toe kan gaan! Die wêreld is konstant aan die verander. Dit is ons realiteit. Die aanhoudende vooruitgang laat n normale skoolseun soos ek wonder: Is daar plek in die wêreld vir nóg kampioene? Elke Jan Rap en sy maat sal natuurlik, sonder om twee keer te dink, dadelik ja sê, want daar lê in elkeen van ons n gawe en talent, maar hoe gedaan wanneer hoë standaarde en doelwitte n norm geword het? Ons kan die vraag ook opvolg met: Wat sien ek as n kampioen? In meeste se oë is n kampioen, rolmodel of held iemand met massiewe sukses, roem en rykdom. In dieselfde asem het geld sinoniem met hierdie beeld geword, maar vir n blik op die groter prentjie Ek is seker baie van julle het al n wedloop beleef, die atmosfeer is elektries. Ek was nog nooit n naelloper nie, my moed sal my begewe nog voordat ek die wegspringblok gehaal het, wat nog te sê van die eindstreep. Die skoot klap! Dit lyk asof die atlete op kole hardloop! Die omroeper se asem jaag. Derde tweede dis goud! Die vlag om sy skouers wat saggies in die ligte windjie waai. Hierdie is beslis een vir die geskiedenisboeke. Is dit vir jou n kampioen? Verbeel jou jy sit in n volgepakte teater, rooi stoele, kunswerke teen die mure, n musikant wat verskyn op die verhoog. Met die eerste trilling van die kitaar voel jy die rillings by jou rug opkruip, die pouses in haar lirieke word met n doodse stilte ontvang. Is dit vir jou n held? Is n held n enkelma wat spartel om kop bo water te hou, rekeninge wat opstapel en koskaste wat leer word. Ongeag finansiële en emosionele druk, is sy altyd daar, daar vir haar gr.1 seuntjie as hy sy huiswerk moet doen. Wat is hierdie vir jou? n Held? Of net bloot n voorbeeld van Ag, shame. Net nog een van die miljoene soos sy... Die Amerikaanse voetballegende en uitgesproke christen, Tom Brady, is herhaaldelik gevra oor hoe hy, wat meer soos n langafstandatleet in plaas van n voetbalspeler lyk, sulke oomblikke van briljantheid kon vermag wanneer sy spanne dit die meeste nodig gehad het. Soveel so dat hy die bynaam, The Comeback Kid gekry het. The biggest games, the biggest stage, it s all about performing under pressure. Dit was sy goue reël. Let wel, sy antwoord geld egter nie net vir een faset in ons lewens nie, dit geld vir alle uitdagings in die lewe, fisies en emosioneel. Om onder druk te kan presteer, glo ek, is n deurslaggewende eienskap vir nie net helde, rolmodelle en kampioene nie, maar menswees, dis wat n sogenaamde normale mens kan verander. Dit bring my terug tot die groot vraag: Is daar plek in die wêreld vir nog helde? Uitstekend het dan nou n norm geword, almal werk hard, almal wil soos die of daai een wees, maar waarnatoe mik ons van hier? As jy op die boonste trappie van die leer is, wat dan? My antwoord op hierdie vraag is makliker gesê as gedaan, maar as ons heelbo is, is dit ons plig as medemens om ander op te help. Leef jouself in ander se deurgetrapte skoene in. Dit is hoekom daar altyd plek vir nog rolmodelle is. Dit is n tree in die regte rigting, een wat ons as n Oakdale-familie nodig het om te oorleef. Om te bou op die fondasies wat gelê is deur ons voorgangers. Dink net daaraan, van 1928 bou ons al aan ons plaas, ons Oakdalerskap, vir my is dit bietjie scary. Bob Laduceur, n voetbalafrigter het die volgende te sê gehad oor druk. Sy span wat al 151 wedstryde onoorwonne, die rekord in Amerika, was het in daardie jaar hulle eerste wedstryd verloor. The Streak was uiteindelik gebreek. Na hierdie groot terugslag vir sy span het hy die volgende gesê: They say it s a curse to be in De La Salle, but I say that s the blessing of it. Because you have to go out there and prove it every week. Om druk te vat en dit in n geleentheid te omskep. Dìt is n kampioen.
Meyer Bosman: n Nederige Oakdaler Meyer sê: Sukses is vir elke persoon verskillend. Ek glo dat jy sukses sal behaal indien jy iets tot die beste van jou vermoë doen. Meyer Bosman is n gebore en getoë Oakdaler. Sy vriendelikheid en die waardes waarvolgens hy leef, gee vir hom n spogplek op Oakdale se uitstalrakke. Een wat diep spore hier op die plaas getrap het. Vertel ons n storie van Meyer op skool. Daar is nie veel interessante stories om te vertel nie, of ten minste nie wat ek kan onthou nie. Ek was n doodgewone leerder wat my tyd op Oakdale baie geniet het en vandag is ek baie dankbaar vir die feit dat ek daar kon skoolgaan. Wat voel jy is die belangrikste aspekte van 'n jong man se vorming? Om groot te word met waardes en woorde soos respek, verantwoordelikheid, dissipline, nederigheid (om net n paar te noem) te leer, verstaan en uit te leef. Wat is ware sukses? Sukses is vir elke persoon verskillend. Ek glo dat jy sukses sal behaal indien jy iets tot die beste van jou vermoë doen. Jy het tydens jou loopbaan as professionele rugbyspeler vir seker met verskeie baanbrekers te doen gehad. Wie het die grootste indruk op jou gemaak? Vertel vir ons hoekom. Daar is n hele paar name wat onmiddellik in my kop spring, maar as ek een moet kies, is dit John Smit. Hy was kaptein van die Springbokke toe ek as 20-jarige die eerste keer saam met hulle getoer het asook kaptein van die Sharks toe ek later jare van die Cheetahs na die Sharks geskuif het. Die manier waarop hy my by al twee geleenthede hanteer en by die span betrek het, sal my altyd bybly. Ten spyte van tye in sy loopbaan waar hy geweldig onder druk, was sou hy nog steeds uit sy pad uit gegaan het om ander nuwe outjies te motiveer en gemaklik te laat voel. Hy is n skitterende kaptein en n besonderse mens wat te alle tye die span se belange eerste gestel het. Wat het jou laat besluit om finaal jou stewels op te hang? Ek het in Julie 2017 tydens die voorseisoen n ligte hartaanval gehad en moes weens mediese redes die stewels ophang. Ongelukkig was dit nie die manier hoe ek graag sou wou eindig nie, maar ek is bitter dankbaar dat dit nie ernstiger was nie en dat my hart geen permanente skade opgedoen het nie.
Meyer Bosman: n Nederige Oakdaler Hoe verskil die Franse denkwyse van Suid-Afrikaners s n? Geweldig baie. Ek het die vyf jaar wat ek daar was in Parys gewoon, wat beteken dat my ervaring van die mense nie noodwendig n ware weergawe van die Franse as geheel is nie, maar eerder Parisians, maar die Franse kultuur is totaal en al verskillend van ons s n met die gevolg dat hulle manier van dink en doen ook baie verskil. Die grootste les wat die lewe jou tot dusver geleer het? Dinge kan in n oogwink verander. Maak die beste van die tyd en geleenthede wat jy het. Grootste invloede? Weereens spring daar baie name in my kop. Van onderwysers/afrigters gedurende my skooljare tot afrigters, bestuurslede en spanmaats tydens my professionele loopbaan. Uit vrees dat ek iemand uitlaat gaan ek nie name noem nie. Die grootste invloed egter was my familie. My ouers, broer en suster en later my vrou en kinders wat deur al die goeie en slegte tye my ondersteun het en altyd daar was vir my. Wat was die klein Meyer Bosman se grootste droom gewees? Sportsgewys was dit altyd om vir die Springbokke te speel en dit was vir my n reusevoorreg om dit te kon doen. In 2003 is jy verkies tot die SA-skolespan, enige raad vir al die jong Bulle daarbuite wat ook in jou voetspore wil volg? Werk hard en gryp elke geleentheid met beide hande aan. En indien jy nie verkies word tot die Cravenweek of SA skolespan nie, is dit nie die einde van die wêreld nie. Daar is baie suksesvolle professionele rugbyspelers wat nie provinsiale kleure op skool behaal het nie, maar eers later deur bv. universiteitsof klubrugby n geleentheid gekry het. Die lewe na rugby. Wat is volgende? Ons is permanent terug in SA en woon sedert Julie in Mosselbaai. Ek gaan hier by Old Mutual werk as finansiële adviseur.
Traumaverligtende oefening Deur: Kyle Grundlingh Terapie vir slagoffers het al van kleinsaf my belangstelling geprikkel. Dis een van die klinklare bewyse dat wat jou brein dink, op jou lyf wys. Dit werk weerskante. Goed of sleg. Party glo in opbouende stories lees. My ondersoek het egter oor traumaverligtende oefening gehandel. Dis n algemene feit dat depressielyers se fisieke toestand drasties verswak. Rooiligte, soos hoë bloeddruk en hoofpyne, kom voor wanneer mense aan n abnormale hoeveelheid stres blootgestel word. Die menslike liggaam is net nie gemaak vir stres nie. Die volgende vraag kan dan gevra word: Kan die impak van enige trauma op die liggaam deur fisieke oefening verminder word? Soos die skoolspreekwoord lui: Google is your friend. Groot was my verbasing toe ek uitvind dis nie n nuwe terapie nie. Boekrakke is al vol geskryf oor traumaverligtende oefening. Die gevoel van oorweldiging wat aangewakker kan word deur `n ondraagbare lewenservaring wat jy beleef het - dis hoe trauma beskryf word. Jy kry drie verskillende tipes traumas wat as ligte-, gemiddelde-, en erge trauma geklassifiseer word. Dit is waar die traumaverligtende oefeninge/strekke inkom. In al die spiere in jou liggaam is daar verskeie meganismes en tydens gevaarlike ervarings trek die meganismes saam om jou te beskerm. Jou spiere is veronderstel om daarna weer te ontspan, maar soos die mens die evolusieleer trappies geklim het, het ons dit afgeleer. Gevolglik ontwikkel chroniese pyn. Meeste oefeninge laat net die oppervlakkige spiere ontspan. Dis waar David Berceli, n kenner op die gebied, `n gaping gesien het vir navorsing in oefeninge wat dieper en meer gekonsentreerd op die Psoas Major-spier werk. Hierdie spiergroep, beter bekend as jou fight or flight spier, is die hoofspier van beskerming in jou liggaam. Geagte leser, bewys jouself n guns en lees meer op oor hierdie onderwerp. Die insig en kennis kan jou eendag help om n gesonder leefstyl te volg. n Gesonder jy.
VERVOLGVERHAAL: DEEL 3 BELOWE JOU, BELOWE MY Eugene Marais Die doodse stilte van die bosveld is iets spesiaals. Mens voel heeltemal onafhanklik van ander mense, so afgeslote van die samelewing, maar tog gerus. Maar rustigheid hou nie lank nie. Die klap van die geweer wat afgevuur word, laat my dwalende gedagtes tot stilstand kom. Bo-oor, sê Kwagga afwysend. Hy tel die koeëldop op en sit dit in sy sak. Wat gaan aan met jou vandag? Daai is nou al die derde skoot wat jy na mekaar mis, vra ek versigtig. Ek weet hoe vinnig raak Kwagga woedend as jy hom slegsê oor sy akkuuraatheid as dit kom by jag en die laaste ding wat ek wil doen is om hom nou nog meer kwaad te maak. Net lanklaas geskiet, dis al, antwoord hy. Jy kan maar die volgende skoot vat, ek dink nie ek gaan vandag iets raakskiet nie. Nonsens man, die volgende een gaan dadelik val. Die positiwiteit het nie veel van n invloed op hom nie, en hy trek net sy skouers op en staar na die vlaktes. Na wat soos n ewigheid se stap voel, kry ons uiteindelik nog n trop. Just what the doctor ordered, sê Kwagga tevrede. Gemsbokke, sê hy en beduie na my geweer. Dit beteken dis jou skoot. Ek sal range. Ek sak af en lê op my maag ek kon nog nooit soos Kwagga uit die skouer uit skiet nie en posisioneer die geweer reg. Dis so 180m, sê hy terwyl hy die trop deur die verkyker bestudeer. Easy stuff, sê hy en glimlag verspot soos altyd.
Sê die een wat al 3 skote gemis het vandag," sê ek terwyl ek korrel. Wind? Hy lek sy vinger en hou dit dan in die lug. Next to nothing, sê hy. Ek mik na n groot bul aan die agterkant van die trop en hou my asem op vir meer stabiliteit. Versigtig om nie te ruk nie, trek ek die sneller. Links verby hom dink ek, sê Kwagga. My kop sak in teleurstelling. Stadig kom ek op my voete en hang die geweer oor my skouer. Ek moet bieg, die Holland & Holland skiet lekker. Ek kan nie dink hoe ek die skoot gemis het nie. Lyk my dis net nie ons dag nie, sê Kwagga soos ons stap. Ja, ons skiet soos ons gatte, antwoord ek. Hulle sê mos jag is die ding wat jou die nederigste hou. Een dag is elke skoot perfek en die volgende dag kan jy niks raakskiet nie. Ek stem heeltemal saam. Dis ook een van die frustrerendste dinge, want al voel dit vir jou of jy presies dieselfde ding doen, kry jy nie dieselfde resultate nie. Kwagga haal sy bottel water uit en drink die laaste paar druppeltjies daarvan. Myne is lankal leeggemaak. Kom ons gaan na die plaasdam toe en kry nog bietjie water, stel Kwagga voor. Ek knik net my kop en besef hoe droog my keel geword het. Ons draai skerp regs en stap aan. Hoe Kwagga net weet presies waar als sit op die plaas is bo my verstand. Hy kan al heeldag lank rondgeloop het en as jy hom vra waar die huis is, kan hy jou presies sê. Die briesie tel darem op toe ons die plaasdam benader, so, nie een van ons hoef op te klim en die windpomp self te draai nie. Na ons ons bottels hervul het, begin ons weer stap. Jou opinie oor die zippline nou al verander? vra Kwagga so half nuuskierig. Ek dink nogsteeds nie dis n goeie idee nie, maar ons kan dit seker doen as jy wil. Kwagga knik tevrede sy kop, maar sê niks verder nie.
Ons hoor die klank van bokke wat hardloop, en sien hoe n ander trop gemsbokke aangehardloop kom. Sonder om te dink haal ek die geweer van my skouer af en laai n koeël. Skiet sommer uit die skouer uit, anders is hulle verby, sê Kwagga. Ek korrel, maar dis moeilik om by te hou met die hardlopende trop. Ek skat maar die afstand, mik net effens bo die merk waar ek wil skiet en trek die sneller. Die skoot klap en die gemsbokbul val dadelik neer. Jy kan sien hoe die trop nog vinniger begin hardloop om weg van die skoot te probeer kom. Shot, Liam! sê Kwagga trots. Moet nou net nie laat jou kop swel nie, ek dink jy het meer as n bietjie luck nodig gehad vir daai een. Ons stap na die bok se lêplek, maar voor ons daar kom spring die ding op en probeer weghardloop. Voor hy ver kon kom, val hy weer kop eerste in die grond. Jy t albei sy knieë afgeskiet, sê Kwagga met groot verbasing. Wat s die kanse? vra hy so half vir homself. Ek rig weer my geweer op die bok en skiet hom deur die kop. Wel, daai is die gelukkigste skoot wat ek in my lewe nog gesien het, sê Kwagga na hy die dop in sy sak gesit het. Dit was nogals n gelukkige skoot, né? vra ek ongeïnteresseerd. Ek meen, jy het hom in die hardloop te laag geskiet en op wat was dit, 250 m? daai klein knie van hom perfek getref sodat al sy ligamente skeur, en dan moes die koeël nog deurgaan en sy ander knie ook tref op dieselfde plek. Kwagga is totaal en al verstom daardeur, maar kan jy hom regtig blameer? Dit is by verre die gelukkigste skoot wat jy kan kry, als moes presies reg uitdraai. Presies wat ek wou doen, ja, sê ek terwyl ek my bes probeer om my glimlag te onderdruk. Ag, bok man, antwoord hy voor hy sy foon uithaal.
Nadat ons gehelp het om die bok op die bakkie te laai, vat Steyn hom na die slaghuis toe en ons keer terug huis toe saam met oom Kobus. Hy was net so verstom soos Kwagga oor die skoot, en vir lank praat hulle daaroor terwyl ons by die vuur sit. Deur altwee knieë, dis darem n wonderwerk. En as ek dit nie met my eie oë gesien het nie, sou ek dit nooit glo nie. Hy staar weer na die vuur vir n ruk, diep in gedagte. Elma! roep hy sonder dat sy oë die vuur verlaat. Tannie Elma kom uit die kombuis uit en loer om die hoek van die skuifdeur. Ja Kobus? vra sy sag. Hoe vêr is jou kos al? Ek wil begin braai, sê hy. Nog so halfuur, jy kan maar begin, antwoord sy en draai om om in die huis in te loop. Laaste ding, sê hy en tannie Elma draai om en lig haar wenkbroue. Sal jy so gaaf wees om vir my nog n bier te bring asseblief? vra hy met n glimlag. Enige tyd, antwoord sy en verdwyn nogmaals in die kombuis in. Vir aandete kry hulle elkeen n steak met kaassous, slaai, en gebakte aartappels. Dit voel nie meer so gespanne by die etenstafel nie, en hy voel of hy met hierdie vier mense oor enige iets kan praat. Nou toe Liam, begin oom Kobus. Vandag het jy seker die grootste gelukskoot gehad waarvan jy kan droom. Ek glimlag vir hom, onseker waarnatoe hy op pad is met die stelling. Hy tel sy glas op, en so ook tannie Elma en Kwagga. Ek volg dan hulle voorbeeld en lug myne ook op. Mag jy nog baie gelukskote in jou lewe ervaar, en mag jy nog baie hier op die plaas kom kuier, sê hy met n glimlag. Tannie Elma vat my hand en druk dit. Dis lekker om jou hier te hê, sê sy in haar sagte stem. Op gelukskote, sluit oom Kobus af en klink ons almal ons glase teen mekaar. In die twee weke wat ek op die plaas was, het ons als gedoen wat ons aan kon dink, van quad ry tot jag tot swem tot heelaand lank fliek kyk.
Maar mens los altyd die beste vir laaste, sê Kwagga. Op een of ander manier het hy my oortuig om saam hom te gaan met n blinddoek op my kop, maar hy moes verskeie kere belowe dat hy op geen manier my gaan seermaak of beseer nie. Hy vat my met net die quad en n blindoek op die pad. Na omtrent 20 minute se ry, kom ons tot stilstand. Oukei, haal af, sê hy nadat hy van die quad afgeklim het. Ek haal die blinddoek van my kop af en besef dat ons langs die dam is, en net regs van ons, is die boom met die zippline. Ek t al heeltemal daarvan vergeet, maar ek weet dat Kwagga nie nee vir n antwoord gaan vat nie. Ek gaan eerste, sê ek tot Kwagga se verbasing. Ons klim tot heel bo met net ons swemklere aan. Ek hou styf aan die handvatsels vas en spring. Vir n oomblik dink ek dat ek af gaan val, maar ek hou vas tot ek omtrent 2 m bo die water is. Dan los ek en val voete eerste in die water. Jou beurt, skree ek vir Kwagga toe my kop weer bo kom. Kwagga skree eers asof hy Tarzan is en spring van die platform af, maar van daar af het dit begin suid gaan. Sy een hand het van die handvatsel afgegly, maar vir n oomblik het dit gelyk of hy homself met net die een arm gaan kan hou. Hy het egter net daarna geval en soos hy onbeheerde bommelakiesies in die lug doen, tref hy die water met n slag. Ek kan myself nie keer nie en bars uit van die lag. Sy kop pop bo die water uit en met n kreun swem hy na my toe. Soos ons uitklim en terug na die quad toe stap, tart ek hom heeltyd oor sy bellyflop. Ek kan nie glo jy praat my in hierdie tipe goed in nie, sê hy voor ons huis toe ry.
PRAAT SAAM Met Tiaan Viljoen Deesdae is koerante ou nuus. Die jonger generasie luister nie meer radio nie en die tyd vir die seweuur-nuus is verby. Tog stop die wêreld daarbuite nie en daar gebeur elke dag interessante dinge of jy dit nou inneem of nie. Ons geliefde taal Afrikaans, is nog baie jonk, maar baie beskrywend, is n taal wat daaglikse dinge baie interessante of selfs vreemde verklarings gee. WAAR STAAN DIE OUDSTE AKKERBOOM OP DIE PLAAS? (Groot debat heers steeds) Henco Beukes : Terras, waar ons braai. Charl du Plessis : Die boom heel regs by De Tuine Henry Labuschagne : Dit sal die boom reg voor die skool se ingang wees. Rayno Grundlingh : By die koue kraan. Jaco van der Berg : Dit is die boom voor die tegnologiewerkskamer. HOEVEEL TRAPPE HET DIE HOOFPAWILJOEN (10)? Sybrand M. van Dyk : 3+4+3 = 10 trappe Charl du Plessis : Genoeg om 450 seuns te vat. Dewald le Grange : 12 met die baksteentrappe uitgesluit. Daniël du Toit : 15 FC Kriel : Dit sal net 10 wees. Henco Beukes VERKLAAR DIE VOLGENDE : SO SKAARS SOOS N TWEEDEHANDSE DOODSKIS (IETS BAIE SKAARS) Sybrand M. van Dyk : Daar bestaan glad nie so iets nie. Charl du Plesis : Kan nie regtig die ding weer gebruik nie. Henco Beukes : Jy kry nie n tweedehandse doodskis nie. Daniël du Toit : Baie skaars, onmoontlik. Rayno Grundlingh : Dit is baie moeilik om te vind. Charl Du Plessis VERDUIDELIK DIE IDIOOM : N KOEI KAN MOONTLIK N HAAS VANG (AS IETS AMPER ONMOONTLIK IS). Rayno Grundlingh : n Ou wat dom is, kan n slimmer mens wen. Dewald le Grange : Moontlik,maar onwaarskynlik. Henco Beukes : Al hoe dit moontlik is, is as die haas dood is. FC Kriel : n Koei kan nie n haas vang nie. Henri Labuschagne : Dis onmoontlik. Sybrand M van Dyk
PRAAT SAAM MET HOEVEEL KINDERS HET OAKDALE IN 1928 GEOPEN? (6) Daniël du Toit : 4 kinders Henco Beukes : 26 leerders Sybrand M. van Dyk : 6 Dayan Saayman : 6 Rayno Grundlingh : 32 WAT BETEKEN : HOE KALER JAKKALS HOE GROTER PRONKER (IEMAND WAT MIN BESIT SPOG GEWOONLIK DIE MEESTE). Rayno Grundlingh : Hoe meer jy sondig hoe groter word jou las. Estian Steyn : Hoe minder geld hoe groter bek. Henco Beukes : As jy sy geld wegvat, sien jy sy ware kleure. Charl du Plesis : Hoe meer jy die problem wegskuif, hoe groter word dit. Sybrand M. van Dyk : Hoe armer mense is, hoe meer spog hulle. FC Kriel WAT NOEM JY N BAIE STOMP MES? (PADDASLAGTER) Dewald le Grange : Bottermes Henri Labuschagne : n Stuk staal. Sybrand M. van Dyk : Oakdale se kombuismesse Daniël du Toit : Bottermes FC Kriel : Mes Dewald le Grange WAT WAS DIE SKOOL SE VORIGE LEUSE VOOR HAND EN HOOF? (HAND EN VERSTAND) Charl du Plessis : Trekkers en implemente Rayno Grundlingh : Geloof en nederigheid Sybrand M. van Dyk : Saam boer ons vooruit Henco Beukes : Hand en verstand Henri Labuschagne : Ons slaan jou net met die rooi pen. Henry Labuscagne Welgedaan manne! Julle is bewus van wat rondom julle gebeur. Ons geliefde taal sal beslis nie uitsterf as ons jonger generasie Afrikaners die bal aan die rol hou nie!
Deur Günther von Below Hoop Daar is mense wat tussen pessimisme en optimisme pendel. Party is oorwegend positief ingestel - Ruk jou reg, môre gaan dit weer beter. Dit help soms. Ander is geneig om die donker kant van die lewe raak te sien - die bobbejaan is gedurig duskant die berg. Dit help meestal nie. Op die keper beskou, werk optimiste en pessimiste met dieselfde skema. Hulle bereken hulle kanse in die lig van hul omstandighede of die skakering van hulle bril. Hoop is anders. Oppervlakkig beskou, is dit onrealisties. Lyk meestal na malligheid. Soos Noag wat hoop op God se woord en dan n boot op droë grond bou. Soos Abraham wat die niet intrek en - oud, sonder land en sonder kind - hoop op n eie land en n groot nageslag. Tog werk hoop. Nie oor dit goedkoop ontvlugting in godsdiens is nie. Dit kyk na die realiteite in die lig van die Realiteit. Dit reken nie met my ingesteldheid of kans nie. Dit reken met God. Daarom kan ek hoop - teen alle hoop in.
Die Kneusfees Die Kneusfees het gekom, en die Kneusfees het gegaan. Maar wat na hierdie eerste amptelike oudskoliere-wedstryd tussen Oakdale en Boland Landbou agterbly benewens n magdom skete en kneusplekke is n volgende hoofstuk herinneringe in die lewe van 26 oud - Oakdalers tussen die ouderdomme van 24 en 40 jaar. Ons as spelers van die Coco Theron XV-tal is so byna oorweldig deur die entoesiasme, belangstelling, omgee, en ondersteunersgetalle waarmee ons in die Agter- Paarl ontvang is. Toe hierdie wedstryd so n paar maande gelede begin gestalte kry het, het ons verwag dat ons vroue en kinders die wedstryd sal bywoon waarskynlik niks meer as 200 mense nie. Maar daar staan julle toe die veld en ons harte vol. Daardie tonneltjie was n hoendervleis-oomblik wat nie een van ons gedink het ons weer sal beleef nie. Baie van ons het meer as n dekade laas kontakrugby gespeel, en in n wedstryd soos hierdie, waarteen baie mense ons gewaarsku het, wag jy net vir daardie eerste hit om jouself te oortuig dat ons nie totaal sotlik is om onsself weer aan hierdie soort rugby bloot te stel nie. Jy wil jouself oortuig dat jou lyf dit nog kan vat, selfs al vat dit na dese langer om te herstel. En die werklikheid is dat die kragmeting toe aansienlik meer fisiek was as wat enige van ons verwag het maar die Bolanders sal presies dieselfde se ; vernaam die wat met Boetie Britz te doen gekry het. Ons is teleurgesteld dat ons nie die wedstryd gewen het nie, maar daarvoor kan ons volgende jaar op ons eie plaas vergoed. Wen en verloor is egter nie waaroor hierdie wedstryd gegaan het nie dit was n geleentheid vir n klompie Oakdalers wat tussen 1996 en 2012 in matriek was om onder een embleem n liefde en waardering vir ons gedeelde herkoms te vier. Van die spelers het mekaar so n uur voor die afskop vir die heel eerste keer ontmoet, maar ons Whatsapp-groepie is selfs n paar dae na die wedstryd nog behoorlik aan die gang. Ons deel tans foto s van blou kolle, kniee wat geswel is, en skouers wat een helse hou pyn maar ons sal dit mo re weer doen; of dalk eerder volgende jaar maar die kat kom weer! Dit is heel menslik om op ons uitslag asook na die van die eerstespan terug te kyk en te se dit was maar n gestotter van n interskole-naweek vir Oakdale. Dis heel menslik. Maar dit sal verkeerd wees om jou Oakdale-ervaring, of interskole, aan een telling te meet; selfs aan so n belangrike wedstryd s n.
Toe mnr. Philip Hattingh na die interskole geluk gewens word met sy o.15 A-span se telling en seisoen, was sy reaksie: Dankie. Maar weet julle wat? Dis n klomp goeie laaities daardie. Baie. Goeie. Laaities! Dít dra beduidend meer gewig as die uitslag van een wedstryd. Van die 25 spelers en een spanbestuurder wat Vrydag vir die Coco Theron XV-tal diens gedoen het, het een nooit die voorreg gehad om in sy matriekjaar (2009) interskole te speel nie, en nog agt van ons het in ons vyf jaar op Oakdale nooit n o.19 A-sege oor Boland Landbou beleef nie. Daar is daarna as die 7 maer jare verwys. En tog het ons steeds Vrydag weer n Oakdale-trui oor ons kop getrek, want Oakdale is en was vir ons almal baie meer as n telbord ongeag of ons gewen of verloor het, en Oakdalers wen oor die algemeen baie meer as wat hulle verloor. Daar is belangriker vrae as wat as na Vrydag en Saterdag se wedstryd: 1. Wat kan ons hieruit leer? Dat ons elkeen se waarde as mens aan baie meer gekoppel is as die skrale 70 minute waarin en waarna ons vreugde of teleurstelling ervaar het. Hoewel verloor nie aangenaam is nie, kyk n mens mettertyd terug op daardie seldsame nederlae in n Oakdale-trui en wees dankbaar dat ons kon grootword op n plek wat verloor as n leer- en opvoedingsgeleentheid eerder as n skande beskou. 2. Het hierdie uitslag enigsins n invloed op die vormingsrol wat Oakdale in my lewe gespeel het? Die antwoord is waarskynlik ja, maar dis n klein ja; n druppel in n emmer vol oomblikke wat maak dat n mens selfs n paar dekades na jou matriekjaar wil terugkom om vir oulaas weer in n Oakdale-trui rugby te speel om geen ander rede nie as dat dit verskriklik lekker is om weer saam met dieselfde en n klompie nuwe ouens in n tokkamer Deep Heat te ruik terwyl Coco Theron die spanpraatjie lei. Dit weeg baie meer as n telling. As oud-skoliere en die baanbrekerspan van die Coco Theron XV-tal wil ons die skool bedank vir die wyse waarop hierdie inisiatief ontvang is. Maar belangriker nog hoop ons as spelers dat dit vir julle as huidige Oakdalers gelyk het na die soort span waarvoor julle ook oor so 10 of wat jaar sal wil uitdraf. As ons wen, is dit n groot bonus. Maar as ons net weer as alumni saam in n kringetjie kan staan en die kreet kan sing, het ons reeds gewen. Dit beteken daar het in elkeen van ons se lewe minstens een ding gebeur wat maak dat ons nie noodwendig terughunker Oakdale toe nie, maar dat ons op n eiesoortige manier iets probeer teruggee aan die plek en mense wat ons gehelp maak het wie en wat ons vandag is. Tot volgende jaar, maar ook vir ba ie jare daarna. Groetnis, Die Coco Theron XV-tal